Pokud někoho téma zaujalo, a doufám, že ano, pak doporučuji k získání dokonalejší představy o tom, jak se s "pokusnými králíky", jak vězeňkyně samy sebe nazývaly, knihu Wandy Półtawské A bojím se snů. Strhující četba, v níž autorka popsala, co v KT Ravensbrück zažila na vlastní kůži. Co se tam skutečně dělo. Odkaz 1
Nedávno jsem zpracovávala příběh, který se stal v pekle Osvětimi. Mj. jsem vycházela ze soudních spisů, pořízených během procesu s příslušníky SS a z výpovědí svědků, bývalých vězňů. Otázku o odvaze a zbabělosti jsem si také znovu pokládala. Mnohokrát jsem ji rozebírala i s někdejšími vězni nacistických lágrů, věznic a káznic, s vojáky čs. zahraničních jednotek, s nimiž jsem měla možnost léta jezdit na místa, kde trpěli, kde bojovali.
Co se týká např. výslechů na gestapu, ráda bych zdůraznila, že všichni zatčení, vyslýchaní byli postaveni do extrémních situací, na něž nebyli a ani nemohli být důkladně připraveni. Jen člověk nemoudrý a nedovzdělaný, válkou nijak nepoznamenaný, dobře najedený současník, jenž nepoznal hmotnou nouzi, jenž nikdy nemusel v nelidských podmínkách zápasit o holý život, dokáže soudit z poklidu domova.
Nechť si každý sám za sebe upřímně odpoví na následující otázku: „Je proviněním, když se člověk pokouší spasit vlastní život?“
Myslím, že jde o složitý morální problém. Nevím, jak bych se na místě Julia Fučíka a všech dalších příslušníků druhého odboje chovala. Proto také nemám právo soudit a řídím se těmito slovy:
„Nesuď druhého do té doby, než ty sám budeš na jeho místě,“ i řekl Hilel. (Výroky Otců, 2. kapitola, Mišna 4, volný překlad z hebrejštiny).
Milá Maruško, vzhledem k tomu, že jsem krapánek starší než ty a pro nový OP si jdu letos v říjnu, spočítala jsem si, že budu mít úředně nařízeno tady být do 110. Úřad je úřad, přece se s ním nepustím do křížku, začínám podnikat další kroky, abych státu vydržela a byla v co nejlepší kondici. Cvičák s Ully to jistí.
Maruško, velice jsi mne pobavila. Když pozoruji mladé, jak stále, dokonce i za chůze, koukají do "chytrých placek", je mi jich docela líto. Technika je k sobě přiblížila a současně obrovsky vzdálila. Naše generace, i ty předchozí, prostě my jako lidé, žili více spolu. Každé pokolení má něco svého. Nemá smysl lamentovat. Pamatuji si, jak (třeba) naše třída věku pubertálního jela tramvají. Samozřejmě, jsme se všichni všemu, k rozčílení starších, hlasitě smáli. Nedrželi se a čekali na prudké brždění, abychom se s hurónským řevem svalili na hromadu. Tohle současníky sotva pobaví. Jen bych docela ráda věděla, na co jednou, až se jim skráně zbarví došeda, vrásky zbrázdí tvář, nohy nebudou sloužit... Prostě na co budou vzpomínat.
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Sašo, Maruško, na Yvonne Přenosilovou, kterou známe z Tvého, Maruško, vyprávění, vzpomínáme všichni. Myslím, že se na Tebe za Tvou troufalost, Sašo, nezlobí. V pokoji pro hosty je po ní prázdno, ale v muzeu udělá radost více lidem. Její písničky zůstávají... Pro všechny.