Upřímně, Vaší kritice jsem neporozuměla. Férové by bylo názorně předvést, jak dle Vás má výslovnost znít správně. Osobně jako cestu k "nalití jazyka do ucha" doporučuji např. poslech písní v originále, z úst rodilých mluvčí. (Za mne lekce velice přehledná a srozumitelná.) Třeba píseň Marlene Dietrich Odkaz 1 (Mutter, ich will in die Heimat
Nimm mich in deinen Schoß...)
...nevim jestli bych takový čtení zvládl...
Zvládla jsem to, ale na "dobrou noc" to rozhodně není. Zajímavý je i úvod (ve vydání, které jsem četla), zabývající se otázkou, jak je možné, že se vysokoškolsky vzdělaní lidé, kteří skládali Hippokratovu přísahu, propůjčili k takovým zvěrstvům a zda je to možné i v současnosti? Wanda se na doporučení psychoterapeutů z traumatu "pokusných králíků" pokusila vypsat, jelikož nemohla spát. Pořád se jí o tom zdálo.
Pokud někoho téma zaujalo, a doufám, že ano, pak doporučuji k získání dokonalejší představy o tom, jak se s "pokusnými králíky", jak vězeňkyně samy sebe nazývaly, knihu Wandy Półtawské A bojím se snů. Strhující četba, v níž autorka popsala, co v KT Ravensbrück zažila na vlastní kůži. Co se tam skutečně dělo. Odkaz 1
Otázka hrdinství a zbabělosti. Před Inkou Bernáškovou se hluboce skláním. Asi bych ta muka nevydržela.
„Noc se pomalu blíží k půlnoci. Kolem jedenácté hodiny na Pankráci buší služba na katr „Frauenabteilungu“. Službu má frau Kunert. Nadutá, rozkazovačná a panovačná ženská. ... Často zdůrazňuje, že je říšská Němka - Reichsdeutsche a ne nějaká Sudetendeutsche nebo Volksdeutsche.
… Někoho vlečou do cely. Tělo dopadne na zem. Kunertová se podívá na zkrvavený balík, jehož obrysy svědčí o tom, že je to člověk, žena. Vyslechne rozkazy.
… Na studené podlaze leží zbitá a podivně zkroucená Inka. Její krev se rychle rozlévá kolem a překrývá tmavé fleky, které tu zanechali ti, o něž gestapo „pečovalo“ před ní.
Jakmile zůstanou samy, frau Kunert vyndá obvazy. To, co leží před ní, nesmí zemřít. Měla by vzbudit zatčenou českou lékařku Janu, ale má v papírech červeně podtrženo, že ta nová, jak že se jmenuje - Bernasek, - nesmí s nikým přijít do kontaktu.
… Ráno do služby nastoupí dozorkyně Berta Powieschielová. Sudeťačka. Když spatří Inku, strne. Chlapci na gestapu, jak je vidět, se činili. Berta není tak chladnokrevná jako Kunertová. Pobrekává a ošetřuje Inku. Dokonce poruší rozkaz a dovolí, aby jí kuchařky daly starý ručník na obklady. Za deset dnů je zatčená zase schopna výslechu. … Brutální výslech trvá nepřetržitě tři dny. Další dva týdny není jasné, zda Inka vůbec přežije." Zdroj: Archiv Památníku Terezín A 10962; Zasnoubena se smrtí, JOTA, 2017
Nedávno jsem zpracovávala příběh, který se stal v pekle Osvětimi. Mj. jsem vycházela ze soudních spisů, pořízených během procesu s příslušníky SS a z výpovědí svědků, bývalých vězňů. Otázku o odvaze a zbabělosti jsem si také znovu pokládala. Mnohokrát jsem ji rozebírala i s někdejšími vězni nacistických lágrů, věznic a káznic, s vojáky čs. zahraničních jednotek, s nimiž jsem měla možnost léta jezdit na místa, kde trpěli, kde bojovali.
Co se týká např. výslechů na gestapu, ráda bych zdůraznila, že všichni zatčení, vyslýchaní byli postaveni do extrémních situací, na něž nebyli a ani nemohli být důkladně připraveni. Jen člověk nemoudrý a nedovzdělaný, válkou nijak nepoznamenaný, dobře najedený současník, jenž nepoznal hmotnou nouzi, jenž nikdy nemusel v nelidských podmínkách zápasit o holý život, dokáže soudit z poklidu domova.
Nechť si každý sám za sebe upřímně odpoví na následující otázku: „Je proviněním, když se člověk pokouší spasit vlastní život?“
Myslím, že jde o složitý morální problém. Nevím, jak bych se na místě Julia Fučíka a všech dalších příslušníků druhého odboje chovala. Proto také nemám právo soudit a řídím se těmito slovy:
„Nesuď druhého do té doby, než ty sám budeš na jeho místě,“ i řekl Hilel. (Výroky Otců, 2. kapitola, Mišna 4, volný překlad z hebrejštiny).
Velmi moudrý a milý pán. Na přelomu 70. a 80. let minulého století jsem měl tu čest být jeho ošetřujícím lékařem
Děkuji za Vaše slova. Každé setkání s panem profesorem pro mne bylo svátkem. Velice jsem si vážila důvěry, kterou do mne vložil, když mi jednoho dne zavolal a vyslovil prosbu. Přál si, abychom se sešli a on mi svěřil svůj životní příběh.
2
Sledujících
9
Sleduje
2
Sledujících
9
Sleduje
Je to bolestné čtení. S tím souvisí i otázka, proč při vymezování hranic po WW1 nebyly východní hranice Německa, na rozdíl od těch západních, stanoveny jako , definitivní?
1 odpověď
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Mám těch dopisů spoustu. Věřte, místy mne při jejich čtení mrazí. Jsem vděčná potomkům Jana Týmla, že mi je dali k dispozici i s obrovským množstvím dalších pozoruhodných dokumentů včetně snímků.