Žiji v Rakousku a to, co ukázala reportérka na videu, to není nic, proti tomu, co se děje dál po Dunaji směr St. Pölten nebo od Zwettl do Kamptal až do Langenlois, pak Wien. No a až doteče voda z Moravy do Dunaje, bude těžko i v Bratislavě. Snad Vltavská kaskáda dokáže přítoky zmírnit, aby Labe se nerozjelo. No je toho všude hodně. Cítím s každým, koho se tato situace nějak dotkla a že těch lidí a zvířat je nespočet.
Jako matka 4 dospělých synů, synů, který každý má jiný charakter, byť vyrůstal v jedné rodině, vidím problém v jeho matce!!! A možná i otci. Paní, která díky němu přišla o dceru, to v jednom rozhovoru řekla dobře:,, Jeho matka si myslí, že jsme na tom stejně, já přišla o dceru, ona o syna! Jeho matka měla pocit, že je ve stejné pozici jako já”. Tak nějak v tomto duchu. A i zde to v článku zaznělo. Naprosto do teď nepochopila, že to on byl a je pachatel! Pokud mé dítě vydá statisíce za tolik zbraní, tak je něco špatně! Už jen myšlenka na to, že si koupí jednu, by mne zalarmovala!!! A ne, mít radost, že má koníčka! Ta madam se cítí sama jako chudinka a oběť! Odtud vítr vane! Mám pocit, že tam zažíval první odmítnutí. A pokud měl chuť zabít otce, tak někdy matka na své dítě, hlavně pokud je to syn, deleguje, svou nenávist vůči svému muži, jeho otci. Delegovaný vztek. Je o tom spoustu literatury. Problém je ta matka. Ani není normální, že se otec se svou původní rodinou 25 let nestýkal. Že by zase jeho žena? Asi byl ,, slabý” se jí postavit. Tak to na mě působí.
Holubinky uměla sbírat moje babička ( r.n. 1915 ) a škoda, že jsem ji tenkrát dobře neposlouchala, dnes bych si byla jistější. Proto je raději nesbírám. Vysočin, uměla z hub výborná jídla. Děkuji Vám, připomněla jste mi mé dětství. Jinak žijeme v Rakousku a na druhé straně Českých Novohradských Hor, tu u nás, tady jsem Kotrč němcův už viděla několikrát. Jinak hub tu roste hodně, jenom Rakušané je nesbírají, pouze smrkové hřiby. Díky za Vaše videa, pomáhají.
Mám 4 syny , dva poslední v jejich věku, no to je neskutečné, co rodiče musí prožívat. Dva zdraví, sportovci a k tomu sestra, navždy bude mít sňatek spojen s touto tragedií. I kdyby ( což myslím, že udělá ) ho odložila, tak každý další datum jí bude tento moment připomínat. Před 35 lety se stala přítelkyni mé matky též tragická událost den před sňatkem její dcery - utopila se neteř ženicha, 6 letá holčička. Spadla do odvodňovací šachty, kanálu, kterou někdo přikryl jen kartónem. Místo bylo mezi obchodem a školkou, taková sviňárna, takové lajdáctví jednoho lempla. Maminka šla s ní do obchodu, koupila jí lízátko a ona, že ho sní před obchodem a než zaplatila, holčička byla pryč. Pár vteřin!!! Hledalo ji celé městečko a všichni se shromáždili právě před obchodem a školkou, kde byl ten kanál a až po 8h hledání, tak dědečka napadlo se podívat pod karton!!! Nikoho to nenapadlo!!! Neskutečné, jen růžové šatečky byly vidět. Buďme každý vděční, za každý krásný den. Srdce mě bolí za každého člověka, který ,, musel" jít dříve, než by se předpokládalo a je jedno kde na světě.
Žijeme v Rakousku přes 20 let a tu je to běžná věc. A pak vidíte, jak si v Bille chlapík v monterkách koupí sekanou v housce a k tomu si koupí balíček takto nakrájeného ovoce. Běžná věc, sedne a s chutí to sní. Kde by si to v pracovním autě nakrájel no? Děti o polední přestávce si to koupí, starší lidé atd. Bože v ČR jste fakt sto let za opicemi, kdy konečně nastane ta změna?
6/2022 jsem měla klíště, které bylo na blbém místě a lehce se přehlédlo. Bylo už nacucané docela a za měsíc začalo první peklo - příšerné bolesti zad, že jsem se nepostavila. Dr. to viděla jako chřipku, ale já cítila, že je to něco jiného. Takovou závrať a 40 horečky jsem nikdy neměla. Pak to ustoupilo asi na 3 dny a pak nástup znovu a 10x horší ( a že stále chřipka a desítky testů na Covid 🙈). Po 25 dnech horeček jsem zkolabovala a jelo se tu v Rakousku do Gmünd nemocnice. Nechali mě na ambulanci 2h čekat až manžel fakt jim vynadal, tak mě vzali a to byl fofr.,, Vy máte 40,7C teplotu” aha, teď ráno? A co že? Před měsícem a půl klíště? “ Nic než blbci na to říct nemůžu. Bradu jsem dala v poho na prsní kost a světloplachost jsem nějak nepozorovala. No spíš jsem byla už tak v limbu, že jsem to neřešila, jak mi bylo zle. Stáli při mě všichni Svatí!!! Jiný pán na to pár dní přede mnou prý zemřel a mladý. Následky jsou, ale žiji. No a po dvou letech bolestí kotníku a kolene trklo doktorku mi udělat Boreliózu a ejhle pozitivní IMg! Jsem už ve druhé fázi, která od klíštěte nastupuje od 0-36 měsíců, tak že to jedno klíště ( jiné jsem neměla ) mě nakazilo oběma nemocemi. ATB na Boreliozu v tabletách nezabrala, musím na infuze a nevî se zda to zabere. Ukrutná bolest zad, kyčle, kolene, kotníku - pálivá a hlavně v noci a klidu. Podcenila jsem, že bych to kdy mohla dostat, vždyť kolik jsem měla klíšťat a nikdy nic. Teď mám celoživotní protilátky proti FSME, ale Borelku můžu znovu dostat. Manžel se v 60 raději nechal naočkovat! Fakt prý jsem byla v tom nejhorším řekl Dr.
Toto nechápu, žijeme od roku 2005 v Rakousku, tady jsou políčka kolem nás a NIKDY! by nás nenapadlo krást. Copak těch pár pytlíků někomu pomůže zbohatnout? Vše, co člověk ukradne, přivlastní si, co mu nepatří, VŠE!!! bude muset jednou vrátit. Pamatujte si to lidi. Tu rozbité auto, tu rozbitá nová pračka, tu ztracený mobil, tu nemoc, tu potíže v práci atd.... To vše je VRATKA po odcizení něčeho, co mi nepatří. Ach jo, nechápu to. Kdy už konečně Češi pochopí, že nás to, jako národ, očerňuje.
Jsem tchýně svým 4 synům a co si dva vzali za ženy? No to by zaplakal. Jedna učitelka na druhém stupni základní školy, doma tři děti ( díky Bohu zlaté děti, ale zrovna dvě v pubertě ). Je vdovou po synovi nejlepším kamarádovi ( moji první tři kluci jí po jeho smrti s dětmi hodně pomáhali, až se druhý syn zamiloval a má s ní dalšího synka ). Ale je naprosto nepoužitelná, už její první muž a bývalá její tchýně na ni nadávali. Neumí vařit, uklidit, všude binec a chaos, peníze rozhází za hovadiny. ( Myslíme si, že než láska, je to spíš soucit, co syna přiměl s ní být a nerozmlouváme mu to, děti ho milují a my je ). A nestarší syn má taky nepoužitelnou právničku!!! Ti mají dva malé chlapce a to samé. Binec, chaos, vše upatlané, prádlo zaprané, ona jen sedí na zemi u dětí,, že jako si přeci s nimi hraje”. A syn přijede k večeru z práce a nástup na další směnu, nákup, uvařit, uklidit, vyprat a zahradu, děti atd. Aby si ,, milá” prý odpočinula, když je na mateřské ( starší chodí celý den do školky ). Hlídali jsme je a když na mě ,, vypadne” celá skříň, byť hledám jen ponožky, tak SORRY!! ale to musím uklidit! To se nedá. Pokud vařím, musím si prvně uklidit a umýt troubu, zvedá se mi až žaludek. Nezkutečné!! Ale nekomentuji to. A pokud jí to vadí? Její problém, pokud musím hlídat u nich a děti( že prý je to daleko a doma jsou zvyklé) nechce ona dát ke mě. Třetí snacha je kadeřnice a je zlatá, milá a pracovitá, dá se u nich jíst z podlahy. Tak že pokud chci psa od tchýně hlídat a lítat si po světě, byla bych ráda, že mi uklidí a poděkovala bych jí ještě.Důležité věci bych si schoval
S článkem naprosto souhlasím! Jsem rok 1968. ,, Nesmíš!, nedělej!, sedni!, buď ticho!, co to děláš?!, co řeknou lidi?! Neřvi!, nemáš proč, přestaň nebo tě seřežu, ať máš důvod!, jsi blbá! Pojď sem, než se vrátím, bude uklizeno, vysáto, umyté nádobí!, ven nepůjdeš!, protože jsi neudělala to či ono! Jestli chceš jít ven, vezmi sebou bráchu/ségru a hlídej a běda, jak se jim něco stane! atd…..!!! A to vše prokládané třískáním přes hlavu, záda a řemenem nebo vařečkou, plácačkou na mouchy… A k tomu řev:,, Tě zabiju zasranej hajzle, jsem tě měla dávno uškrtit, mě neser nebo tě umlátím….” atd…!!! Pohlazení, obejmutí, pochvala, neznám. A to jsem měla max 2x3 ve škole, končila jsem s vyznamenáním, vystudovala zdrávku a stále jsem jen slyšela, jak to není dost, že jsem měla být doktorka a že jsem prostě blbá! “ A to jsem sem dala jen lehký výčet…
Jsem rok 68 a prvorozená ze 4 dětí ( 3 holky, poslední kluk ) - má největší chyba byla,, Měla jsi bejt kluk!´´ a nebo ,, Kvůli tobě jsme se museli brát”. A stále dokola jsem až do mých 50 let slyšela, že jim dlužím, za všechno ( a za co se ptám?) ,, No že jsme tě vychovali, že kdyby nebylo tebe nebyly by problémy …´´. Zuřivost matky a pak i otce, který mě na povel řezal řemenem, matka řvala na mě, že mě zabije, rvala mě za vlasy, třískala hlava nehlava, vařečkou, plácačkou na mouchy, co bylo po ruce, to bylo mé dětství a pokračovalo do dospělosti, kdy mě nespočetněkrát matka škrtila i před mými syny. Sourozenci nikdy nedostali, nikdy nemuseli doma pomáhat, maximálně mladší sestra někdy utřít nádobí, když jsem ho myla, druhá mladší už vůbec nepřeložila stéblo křížem a bratr nemusel už vůbec nic ( ale dělala jsem pro nej vše ráda, bylo mi při jeho narození 10 let, byl jako mé dítě, už z porodnice při cestě domů mi ho matka strčila do náruče a můj život otroka byl zpečetěn ). Život v paneláku a všude kolem lidi, vše bylo slyšet, ale nikdy nikdo mi nepomohl. Ve škole samé modřiny a podlitiny a nikdo se nepozastavil nad tím. Končila jsem základku s vyznamenáním a při vítání občánků mi má paní učitelka češtiny gratulovala k narození mého prvního syna ( mám 4 ) a přála mi, aby byl tak hodný jako já. Slzy mi tekly po tváři, protože od matky a otce jsem slyšela jen sprostá slova a urážky a ponížení. Vždy jsem si myslela, zda-li nejsem z dětského domova? Teprve před 6 lety jsem to odkázala s nimi ukončit. Pokus o sebevraždu, deprese, syndrom strachu a postraumatický syndrom.
Jsem pejskař dvou Boloňských psíků a naše hovínka jsou pidihovínka, ale přes to mám všude možně sáčky po kapsách, kabelka, auto, taška pro pejsky atd. Sami s manželem bědujeme na každé procházce, co je všude bince a hnus jsou ty, po velkých psech. Bydlíme v Rakousku a je to tu taky docela problém. V našem městečku jsou sáčky jen u dětského hřiště a taky jsou věčně vybrané. Ale na obci dostáváme na psa dva balíčky na rok. I v našem okresním městě jsou sáčky na každém rohu a koše a přes to to nechají lidi ležet na zemi. Tak že prasata jsou všude 🙈. Vadí nám to, protože nejen, že je to odporné, vyhýbat se tomu musí, ale i naše pejsky to přitahuje, jak si to chtějí očuchat.
Když jsem měla své 4 syny malé, byl komunismus a pak se to přehouplo do ,, svobody,, a co bych za to dala, kdyby mi tehdy někdo něco dal. Bydleli jsme nedaleko Rakouska a když se tam sestra vdala, zažívali jsme ty,, úklidy". Rakušané to dali před dům a pak měli svoz, ale mezi tím si každý mohl vzít, co potřeboval. A tak na posledního syna jsem sehnala krásný sporťák, koloběžku a pod. Vše jako nové a jak jsem byla vděčná. U nás v ČR to ještě bylo vše velmi na naše poměry drahé - Lego, dětská autíčka Bruder, oblečení, atd. Za nějaká léta jsem začala pracovat jako zdrav. sestra v Tirol a vždy na 14 dní tam a 14 dní doma a co jsem dostala už se mi nevešlo do žádných kufrů, tak jsem si koupila auto a to jsem vozila narvané po palubní desku. V Tirol jsem pečovala o pána a tak jsem dostávala věci ze sportovních obchodů, co se neprodalo, od sousedů, od známých mého pacienta. Od věcí pro miminko až po dospěláky a přes věci do domácnosti až i dřevo na topení. Byli šťastní, že mi to mohli dát. Vše jsem si už před cestou roztřídila a doma už jen připravila do pytlů a nacedulkovala komu to dám. A tady nastal často kámen úrazu - protože jsem to brala dle sebe, že jsem za doby dětství mých synů byla za vše vděčná, tak jsem s tím vyrazila za maminkami, co jsem znala. No a jedna se na mě rozkřičela, že co si to dovoluji jí to dávat, že ona má vše a nic nepotřebuje a ještě se urazila. Nechápala jsem, stavěli, měli dvě malinké holčičky, ona na mateřské, on dělal s mým bratrem ve skladu Jednota ( tak jsem věděla kolik asi cca vydělává). Mě to tehdy velmi bylo líto. No tak jsem to prodala 🙁.
Mám 4 dospělé syny a prvního jsem rodila v čerstvých 19 letech za komoušů - hrůza!!! Ukázali mi ho jen z dálky a odnesli a přinesli až po 3 h na kojení. Sama, zima na sále, byla jsem vyděšená a ,, bolavá, jak na těle, tak hlavně na duši” 😢. Druhý se na rodil 14 dní po 17.11. a sice zase sama a skoro podobné jako první, ale v duchu sametové revoluce lepší pocit. S třetím zase sama, ale frmol, rychlý porod a křičicí mamča na vedlejším por.lůžku a spoustu personálu - samé ženy, divný pocit. A až u čtvrtého byl můj muž - porod v klidu nad ránem, sestřičky milé, Dr.muž mladíček a manžel se sice bál o nás oba, ale velmi mě podporoval. Nepřekážel a přitom pro mne byl cele.
Ty případy v NDR se opravdu staly! A ne jen tam. Odkaz na dokument jsem poslala do E-mailu panu Klímovi já. Žiju v Rakousku a tady se to hodně řešilo, co prováděli ženám v NDR komunisti. Ono to spíš bylo o lidech a ,,zlodějnách" na porodnicích než o účelové likvidaci politicky nevhodných rodin, ale bylo. Krásně se to dá na Youtube dohledat. V Německu běží pořad s Julií Leischick - ,,Bitte melde dich", běží to i na Youtube a tam ona se svým týmem hledá pro lidi jejich rodiny, děti, rodiče a nespočet případů byl, kdy z ,, východního bloku" se dalo adoptovat dítě. Rodila jsem za komunistů a ten pocit, kdy vám dítě ukáží jen letmo z dálky zabalené a pak ho odnesou a nechtějí vám ho přinést že až jen na kojení a pak na kojení byly ti prckové naskládáni jako vánočky na vozík a sestra je nesla naprosto neopatrně hlavičkou kolem futer, tak to byla hrůza. A co se politicky ,, nevhodných" lidí týče? Tak manželův otec byl v 50 letech zavřen a odsouzen k trestu smrti za velezradu. A jen díky úmrtím ( dvě amnestie ) těch prezidentských komunistických šašků se nakonec z vězení po 13 letech dostal. Pak se narodil můj muž a to peklo, co doma jako rodina od komoušů zažívali, tak to bych nepřála nikomu. Ještě švagrová, manželka jeho bratra, tak ta nesměla jít pracovat na určité místo, páč její tchán, byť už v té době po smrti, byl politický vězeň. Kdo chrání dobu komunismu a vychvaluje, tak by se měl zamyslet sám nad sebou.Odkaz Za mě to byl hnus Odkaz 1
O první tygřici Charlotě je na jejich stránkách už psáno a má tam i fotky. Mají tam i video z převozu. Tak že se jim bude dařit dobře. Horší to ale bude mít Antonie, pokud nemá drápy na předních tlapách, tak bude chudinka mít život o hodně složitější. Na jejich stránkách ji najdete dole v obrázkách. O Antonii, i
když už ji tam mají, tam není ještě nic psáno.
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Spíš bych si položila otázku jako učitelka, co byl ten spouštěč takovéto silné reakce malé holčičky, než takto reagovat. A ty ostatní děti též prodělali šok a trauma, když viděli násilí na malém dítěti. Byli jako opaření. Učitelka se zachovala jako malý harant!!! Ta nezvládla své nervy na uzdě!! Je to určitě vytržené z kontextu, protože něco to muselo spustit a profesionálka to nezvládala. Na takovéto chování má být ,,vycvičená"!!! Rodič jako rodič vzdělání na výchovu nedostane, ten se rodičem prostě stane a vede výchovu tak, jak ji viděl doma u svých rodičů, což někdy vede k tragédiím. Ale učitelka, byť ve školce nebo škole, tak ta MUSÍ!!! být na toto trénovaná, jinak tam nemá co dělat. Učitelství není jen o předávání vědomostí, ale je to hlavně o vedení dítěte jak jen je to možné, tím správným směrem a ne toto. Mám 4 dospělé syny a 3 vnuky a díky Bohu takovéto vztekání neznám, ale zabějčenost nebo paličatost ano a nebo uraženost, ale vždy jsem si položila otázku PROČ? Proč tak vnouček se chová nebo syn. Násilí plodí zase násilí!!! Učitelka má mít ,, rozum"!