Máte pravdu. Představte si, jak doma u večeře sedíte s manželem, Vy ve vyzývavé večerní róbě s vysokým rozparkem, manžel ve fraku, a příští den na ulici on v kaftanu, Vy v burce. A čo, vojín Kefalín, si predstavujetě pod takým slovom bizarný?
Ony se ženy mohou bez burky ukázat tuším i jiným ženám. Ale doma. Mohou spolu soupeřit o to, která sehnala hezčí šaty, bavit se, kde koupila to a kde tamto...
Bohužel nemohou ani studovat a ani pracovat.
Psalo se o tom relativně nedávno:
Je to smutné.
Ale je to těžké! Ne, že ne. Není to jen o příkladu, je to i důslednosti a spolupráci obou rodičů. Pokud ti razí každý něco jiného, pak v tom má dítě chaoz a k ničemu taková výchova nevede.
A když do toho padne nedejbože nějaká porucha učení a nápodoba jako způsob učení nefunguje, pak je to taky dobrá výzva.
Ale nemám jim to za zlé, těm, co to měli lehké a jejich děti zvádly vyrůst bezproblémově a snadno. Jen by nemuseli soudit podle sebe. To, že se jim narodilo dítě s nenáročným "defaultním nastavením" z nich nedělá lepší lidi.
Pokora. Ta občas chybí.
Celkem souhlasím. Je fakt, že ženy se snaží být supermatkami, ale není to nutné. Každopádně péče o dítě/děti je prostě nějaké úsilí tudíž to většina lidí označí za práci. Proto jsem se tak dlouho bránila - představa, že přijdu z klasické práce a čeká mě doma další mě nijak nelákala. Jenže moje dítě nikdy nedospěje a musí být neustále pod dohledem. Ano snažíme se ho vést k samostatnosti, ale nikdy to nebude na stopro. A co si budem - je to vysilující, být neustále ve střehu, protože nevíte co provede. Někdy musíte počkat s jednoduchou činností jako je vaření na druhou osobu, aby na něj dával pozor.....
Nevím, komu to připadá legrační, že dal pod Váš příspěvek vysmátý smajlík.
Možná mít bězné, zdravé dítě opravdu není pracné.
Asi o tom ten článek je: že by si běžné maminky obyčejných dětí prostě neměly dělat starosti s tím, jestli to dělají dobře. Že by si to mohly prostě užívat.
O supermámách od speciálních dětí by mohl vyjít jiný článek. Ale pro koho? Kdo tím nežije, těžko pochopí, jak složitá logistická operace je třeba "jenom se v klidu vykoupat" (a nebýt chvilku ve střehu, protože se cokoliv může stát) nebo "vyspat se". Uvařit... sen.
Díky, že jste to sem napsala. A z těch, kteří tomu nerozumí, si nic nedělejte. Zdar a sílu!
Prosím vás... obsahově zajímavé a svěží, ale ten strojový překlad, to bolí!
Vážně, když si to přečtete, vám to připadá jako čeština?
Mršina v češtině znamená zvíře, které už bylo mrtvé a už se rozkládá, a ne, z takového rozhodně lahodný pokrm nebude. V angličtině je "carcass" mrtvé zvíře ve dvou významech: i mršina, i takové, které lidi zabili a připravili ke zpracování v kuchyni.
A takových bot tam máte víc.
Radujme se, veselme se, umělá inteligence se ještě má co učit.
A neřekla vám, jak si ho představovala ? Ve sto letech ?To by zajímalo zase mě !
Fakt. Bez ironie.
Bylo to krátké setkání, vlastně docela náhodné, v cizím městě. Zastavila jsem se pod oknem, ze kterého se ona dívala ven. Prohodily jsme pár vět.
Říkala, že bydlí s vnukem, ale ten je věčně v práci. Zvířata neměla. Nějaké zdravotní omezení už ano, z bytu se moc nikam nedostala.
Jak si to představovala, no, asi nějak optimističtěji.
Jí už se nezeptáme - nenašla bych to místo. Ale můžeme se zkusit ptát svých blízkých a sami sebe.
A nejsme my dneska už příliš přecitlivělí? Smysl mého příspěvku nebyl v tom, že bych existenci traumat popíral, ale v tom, že podle autora dnes způsobí trauma skoro i to, že slunce večer zajde
Mluví se o přenosu traumat na generace potomků. Potomci lidí, kteří prožili hrůzy koncentračních táborů, mají potíže s tímto spojené. Byl na to někde výzkum. Je to velice zajímavé.
Každopádně, nějak nám ty karty byly rozdány, tak si s tím musíme poradit.
Když těm nemocným budeme nadávat, že je jich nějak už moc, asi to nepomůže k jejich uzdravení, nemyslíte?
Ať už za to může dnešní doba, nebo minulost, je to tady a je potřeba s tím pracovat.
Asi jsem skutečně nevzdělaný zoufalec (na rozdíl od Vás), protože v odkazu, který jste uvedla, píšou o setrvalé tendenci poklesu sebevražd. A budete se divit, znám i význam slova "svévolně". Jde o to, jestli ho znáte Vy. Ale pokud si opravdu myslíte, že předchozí generace nepřežila, jak tvrdíte, jak jste se tu vzala Vy?
Setrvalá tendence poklesu sebevražd, to znamená, že dřív jich bylo víc, ne? V tom případě má paní pravdu, v čem je problém?
S tím, že silné trauma v dětství se může podepsat na osobnosti člověka, nelze než souhlasit. Autor ostatně mnoho z těch traumatizujících podnětů (od rodičovských půtek až po válku, vyjmenoval).
Problém ovšem tkví v dnešní definici toho, co vlastně trauma všechno je. V současném pojetí se totiž tomu "traumatu" blíží úplně všechno, co vyvolá byť jen minimální negativní reakci. A s tím už souhlasit nelze. Bez negativních emocí si totiž nebudeme umět vážit těch pozitivních.
Asi bych rozlišovala "negativní reakci" a absenci reakce. Někdy je problém právě to, když Vám jako dítěti bylo ublíženo (např. odepřením mateřské lásky) a bylo to prosazováno jako "normální a správné", tak Váš vyvíjející se mozek toto přijal jako normu a k negativní reakci buď nedošlo, nebo jste se postupně naučil nereagovat negativně (tzv. nechat dítě vybrečet - ono si po čase zvykne, že maminka nepřijde, čili tu negativní reakci už mít nebude), ale pošramocené vnímání vlastních potřeb v sobě ponesete celý život.
Pardon za to zobecnění, jen jsem chtěla poukázat na to, že právě když už to dítě negativně reagovat přestává, je to zřejmě ta chvíle, kdy si zapisuje ten dysfunkční vzorec. A prochází tím, co v dospělosti zpětně může vnímat jako trauma, které mu znemožňuje prožívat normální, zdravé mezlidské vztahy.
2
Sledujících
1
Sleduje
2
Sledujících
1
Sleduje
Jako je to hezky ale jak ji to uživí?
2 odpovědi
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
A nejen ji: má dvě děti. Bála bych se jít do rizika, že se jednou neurodí a celý rok práce přijde vniveč. Asi na to musí být člověk odvážný.
1 odpověď