Já podrobnosti o tom prvňákovi zase tak moc nevím, ale údajně to nechtěla řešit ředitelka školy, ale nakonec jí asi nic jiného nezbylo a nevím, jak to jde dál, jestli OSPOD a potom diagnostický ústav po nějakých vyšetřeních psychology (sám jsem to nezažil). A ano, i já jsem sbíral body s učni tím, že viděli, že mi jde skoro každý sport na výborné úrovni a mohl jsem se sázet, že kdo mě předběhne na 100 m, tomu dám jedničku 🙂 třeba ze strojírenství, nikdo mě nepředběhnul. A hráli jsme spolu fotbal (na jedné škole to bylo dokonce jako zájmový kroužek, že odpoledne hráli učitelé a učni spolu v hale fotbal), basket, házenou. A v hodu míčkem mě přehodil jen dorostenecký atlet oštěpař 🙂 ... Což potom pomohlo vylepšit vztahy při výuce pro ně nezajímavých předmětů typu strojírenství či strojírenská technologie... Ta zvláštní škola byla už v 90. letech🙂. A více na západ 🙂. Ústecký kraj a Mojžíř jsem naštěstí nezažil a Chanov viděl jen v rámci exkurze na VŠ na těžbu hnědého uhlí v Mostě ještě za socialismu 🙂. A už tehdy to byla síla...
A poradil jste si ve všech situacích. A to je to, o čem mluvím. Já na sport nikdy nebyl, tak jsem některé jedince musel „přehazovat“ v jiných disciplínách. :-)
I já jsem na zvláštní škole učil jako brigádu a bylo to příšerně depresivní - holky šly odpoledne točit kabelkami u silnice v pohraničí a smály se, že učitel dělá za 2 500 Kč, přitom uměly s bídou do 10 napočítat, (hromo)kluk větší než já (a mých 190 cm) se mě ptal, jestli chci přes hubu. Moji žáci si na můj malý zájem o ně nikdy nemohli stěžovat na žádné škole a všude mě měli rádi, ale pokud někdo na základce programově nechce, učitel s ním nic nesvede. Na střední škole ví, že má hrozbu vyloučení. Ten diagnosťák myslím na dnešní dítě, které jako prvňák (!!!) na vesnické škole nadává sprostě a mlátí spolužáky a spolužačky a kope i do učitelky, kterou mají ty děti rády a přišla tam po naprosto zoufalé učitelce, která na ně kašlala a nic je za půl roku nenaučila. Nicméně ta hodná učitelka po takové první zkušenosti už neučí... Má dvě VŠ a léta pracovala i v exotických zemích, ale tohle už bylo nad její síly. Čili moje zkušenost je, že každé dítě opravdu zvládnutelné není a rozhodně to není chyba toho učitele... A to vesnické dítě snad i do nějakého diagnosťáku nakonec šlo, ale už si nejsem jistý, jak to tam nakonec dopadlo. Ona už tam ta paní není.
Proboha, to učíte na Mojžíři? V tom případě jsem měl celou svou pedagogickou kariéru obrovské štěstí. Ano, holky ze školy taky odpoledne chodily na ubytovnu za cigára, ale ve škole se to nikdy neprojevovalo. Největší problém jsem měl s klukem, který zjistil, že dokopne míčem dál než já a od té chvíle jsem ho zvládal s obtížemi. Situaci s prvňákem neznám, takže ji neumím posoudit. Nevím, zda byl do situace zasvěcen OSPOD, jestli učitelka kontaktovala policii, což se v případech jakéhokoliv ohrožení má dělat, jestli sociálka zastavila rodině dávky a podobně. Tohle jsou mechanismy, které můžeme využívat, ale mnohdy to neděláme. Ale znovu opakuji, že do situace nevidím, tak vařím z vody. Ale důležité je, že to vždy nemusí být vina toho jednoho dospělého. Tady se na tom jistě podílelo víc lidí.
Tak nevím, aroganci v příspěvcích nevidím. Možná by to chtělo přičíst znovu a v klidu. Není nutné hned útočit, paní Evo.
Děkuji za zastání. Skoro si myslím, že se v tomto případě jedná o uvedení úsloví „podle sebe soudím tebe“ do praxe. Nedalo mi to a na profilu paní jsem objevil poměrně dost arogantních odpovědí. Dnes už skoro neumíme bez urážení druhých na internetu vůbec diskutovat.
To je velmi snadné, nacpěte děti ze zvláštních škol mezi normální děti a máte rázem nezvladatelných školáků až až... Jak si chcete s někým poradit, když na základku chodit musí a nemůžete ho vyloučit? Dvojka a trojka z chování je jim k smíchu. A všechny asi do diagnostických ústavů nedostanete.
Ale já jsem ve zvláštní škole učil. I tam se daly děti zvládnout. Opravdu se nedomnívám, že výchovným prostředkem je vylučování. Proč bych měl používat represe. Já nejsem policajt, jsem pedagog. Mými prostředky jsou důslednost a slušnost. Klidně i laskavost a zájem. Do diagnosťáku jsem nikoho za celou pedagogickou kariéru dostávat nemusel, pokud nepočítám dívku, kterou doma týrali a zanedbávali. Přes ten diagnosťák musí u nás každý, jinak ho dětský domov nevezme. To, že někdo nezvládá učení jako ostatní, neznamená, že je nezvladatelný jako dítě. Ne, nebojte, nesouhlasím s inkluzí. Ale ne proto, že jsou ty děti obtížně vzdělavatelné, ale proto, že těm dětem zařazení do hlavního vzdělávacího proudu ubližuje úplně stejně, jako těm druhým. Pokud bych se ke své profesi stavěl s despektem, který cítím, možná nesprávně, z vašeho postoje, asi bych už dávno dělal něco jiného. Ale takhle mě má práce baví, a přestože jsem už šest let v důchodu, stále učím.
Ohromoval jste vy, se svými 47 lety v oboru. 🙂
Kolik let v oboru měl ten zavražděný kantor? A kolik ti kantoři na FF v Praze?
Zažil jste něco podobného před 40 lety? Já nikoliv.
Co má FF společného s dětmi? Vy se mi neustále snažíte naznačit, že to, co prožívám, vlastně neprožívám, protože vy si o tom myslíte něco jiného. Ani jednou jsem vám nenapsal, že nevěřím vašim zkušenostem. Vy mé zkušenosti nazýváte blbostí a podobnými výrazy. Pravděpodobně se oba pohybujeme v diametrálně odlišném prostředí a naše zkušenosti jsou na druhého nepřenositelné. Sedmačtyřicet let v oboru je realita. To neslouží k ohromení. To bych to musel porovnávat stejně jako vy. „Můj život je delší než váš.“ To jsem neudělal, protože to nevím. Nevím ani v jakém odvětví sportu se pohybujete. Sportu nerozumím a netroufám si nazývat vaše zkušeností blbostí. Je mi jedno, co si o pedagogice myslí vaši známií. Ani na vás nevytahuju svého otce. To ostatně připomíná ty dětské potyčky typu, já mám staršího bráchu a on tě zbije. Nechme si každý své zkušenosti a v klidu toho nechme. Přeji hezký večer.
Foto staré 23 let, mládeží jsem obklopen ve sportu.
Kamarád učil na ZŠ, učilišti a gymplu. Už je rok v důchodu a jeho žena dva roky před důchodem, taky učitelka.
Moje blízká příbuzná učila celý život na ZŠ.
Zítra se jich zeptám, jak je to s tou vaší poučkou o poslouchání.
Klidně se jich zeptejte. To je vaše věc. To, co vám odpoví, nijak nesouvisí s mou životní zkušeností. Nějak jste zapomněl na to, kolik vám je přes sedmdesát. :-)
Tak dovedu si vás živě představit, jak si děláte ve třídě pořádek. Podle toho s jakou arogancí a nadřazeností tady píšete, tak se jistě chováte i ke svým svěřencům.
Hm, těší mě, že jsem narazil na znalkyni lidských duší. Já ve třídě pořádek nedělám. Chovám se k dětem jako k partnerům a slušně. Děti vám vždycky oplatí stejnou mincí. Jenže vy jste se vším tak rychle hotová, že vám to stejně asi píšu zbytečně. Vy jste z oboru, že jsem tak smělý?
Mládeží jsem obklopen celý svůj život, ktewrý je delší než ten váš.
Rád bych si poslechl, jaký má názor na váš post ten učitel z Prahy těsně před důchodem.
Už si ho bohužel neposlechnu. Jeho žák ho zavraždil mačetou.
Tak to máte u příspěvku fotku tak čtyřicet let starou. To učiliště, o kterém píšete je asi tak kilometr od mého působiště. Dost se tu všichni známe. Nijak nechci obhajovat vraždu, ten čin byl rozhodně odporný, ale ten člověk (záměrně nepíšu učitel) tomu činu šel hodně naproti. V jakém oboru jste obklopen mládeží, když je vám přes sedmdesát?
Plně souhlasím s Vaší poslední větou (souvětím). Má to jen jeden háček. Pokud je to dítě ovlivněno geneticky po rodičích, spíše po prarodičích, tak nastává ta nezvladatelnost, zpurnost, často různé vývojové vady, které jsou vlivem okolí přetaveny v to, co právě diskutujeme.
Tak znovu. od toho jsem učitel, abych si poradil s jakýmkoliv dítětem. Začínal jsem ve zvláštní škole. Tam to opravdu někdy nebylo jednoduché. Ale princip je stále stejný. je mi jedno, jak vedou dítě doma. Já jsem ten, který stanovuje pravidla ve školním prostředí a dítě je ten, kdo velmi rychle vycítí, jak se může v jakém prostředí chovat. Tohle není na diskusi na internetu.
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Taky jsem to tak vycítil z textu článku.
1 odpověď
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Dnes je to jedno, ale dříve homosexualita díky tomu, že takový člověk nechápal, co se s ním děje, vedla k tomu, aby člověk zasvětil svůj život Bohu ve snaze odčinit to, co díky neinformovanosti bylo pro něj smrtelným hříchem.