Dítě si má být vědomo, že pokud provede něco špatného, přijde trest.
Tohle prostě neplatí. Jak má poznat, že "dělá něco špatného"? Špatného pro vás? Pro něj? Pro společnost? To mám do něj vtlouct? A proč trestat? I podle zákonu je dítě do 15 beztrestné.
Dobrý den, paní Ulrychová, níže jsem měla samostatný příspěvek, ve kterém jsem upozorňovala na jiného vynikajícího dětského psychologa - pana Zdeňka Matějčka. Dávala jsem odkaz Odkaz , na článek pana profesora s názvem Jediný univerzální návod na výchovu dětí je láska. Zkuste si ho, pokud máte zájem, přečíst. A jinak k otázce, jak má dítě poznat, že dělá něco špatného? Tady je velmi důležité si uvědomit, že pokárání by mělo přijít až za záměrně špatné chování. Těžko se můžeme zlobit na malé dítě, které nám chce udělat radost a pomaluje nám čerstvě vymalovanou stěnu v obýváku. Tam je lépe být nad věcí a dítěti koupit raději velký papír na příští malířské pokusy. Také hodně záleží na tom, jak se chovají rodiče návzajem k sobě a druhým lidem. I tam dítě přebírá vzory. Já osobně jsem své děti plácla jen velmi výjimečně například syna, když mi nenadále začal utíkat, zatímco jsem měla druhé dítě v kočá. Udělal to, přestože jsem mu 10x řekla, že se má držet u mě. Kdy má rodič bezodkladně zasáhnout? Když dítě svým chováním ohrožuje sebe nebo okolí. Ze třídy pamatuji spolužáky, kteří nás neustále zlobili. Pan učitel měl tehdy výhodu, že mohl zasáhnout a kluci se neopovážili doma ani muknout. Dnes - škoda mluvit. Všechny mé děti se setkali ve škole s šikanou, která skončila, až přešli na střední. Nejmladší dcera šla hlavně kvůli tomu na víceleté gymnázium, i když jsem nikdy nebyla příznivcem odchodu na střední z 5. třídy. Nebylo zbytí. Bohužel.
Jsem kapku jiného názoru. Některým mladým qe nechce dělat. Je mi 56. Před několika lety než mi zjistili cukrovku kvůli které jsem si musel najít jinou práci jsem dělal ve firmě kde byl 3smenný provoz. Měli jsme tam kluka, studentika. Dával jasně najevo, že on dělat nebude. Personalistka se ho ptala, proč tedy chodí do práce, když se mu nechce delat. Kluk řekl Táta je WC. On mi koupil telefon za 12000 k vánocům. Mě qe nelíbil, tak jsem s ním musel o zem. Telefon se rozbil, chtěl jsem nový. Víte co mi to pak řeklo? Jestli chceš nový telefon tak jdi dělat. Po měsíci a půl mi ten telefon nekoupil, tak jsem tady. No, nenafackovala by jste mu?
Netvrdím, že všichni jsou tací, chci říct jen jedno jeho otec v té době podnikal. Kluk byl zvyklý že všechno dostal. Já chodil od 15 po nrigadáxh, a je nemyslitelné, že bych měl takovou věc za 12000 rozbít. Chci říct jen jedno. Jak si ty mladé vychováme, takové je budeme mít.
Dobrý den, nemyslím si, že by článek byl až tak daleko od pravdy. Ano, existují lidé, tzv. "ulejváci", kterým se ve své podstatě nechtělo dělat za žádného režimu. Za komunistů předstírali práci, po sametové revoluci se snažili střídat režim práce - ÚP - nakonec ideálně invalidní důchod. Mám syna 24 let, který vystřídal 3 zaměstnání, než se úspěšně uchytil ve firmě Kuraray, kde je velmi spokojený. Předchozí zaměstnání - řidič dodávky na DPČ, dělník ve skladu, dělník ve slévárně. Neodešel z nich, že byl líný, ale u všech byla kombinace - nízká mzda, špatné pracovní podmínky (nevyhovující bezpečnost práce, nelogické uspořádání pracovního procesu, nedodržování Zákoníku práce). Teď je u v japonské firmě velmi spokojený, protože výše uvedené zlozvyky nepraktikuje. Jeho přítelkyně, velmi šikovná a pracovitá dívka s maturitou, v ČR pracovala jako OSVČ (pojišťovna) a přivydělávala si jako kuchařka. Od rána do večera v práci a nízký příjem. Pak napsala do hotelu v rakouských Alpách a odjela tam. Nejdříve byla pokojská, za tři měsíce jí nabídli manažerský post. V žádném případě se do ČR vrátit nechce. Já 54 let, až loni se mi poštěstilo najít zaměstnání, do kterého se skutečně těším. Předtím jsem si nemohla vybírat, s malými dětmi to nejde. Odjet do ciziny nepřicházelo v úvahu. Ještě cca před 15-lety obvyklá mantra zaměstnavatelů - nelíbí se ti, běž jinam, před "branami" firmy stojí jiní lidé. A v článku zmiňovaný Baťa? Lidé u něho museli pracovat, ale měl správně nastavený pracovní proces a firemní benefity. Věděl, co je to investice do lidského kapitálu.
Židovství může být spojováno s intelektuální kvalitou ....hodně Židů jsou,
spisovatelé, vědci, umělci atd. Ale je to hlavně o genech a především o výchově
Myslím, že ani Hitler, ani Stalin Židé nebyli a ani jejich předci.....tedy ti dva nebyli určitě. Jsou to konspirace. Tady v
Evropě je to za tisíce let hodně namíchané.
Ano, také si to myslím. U Židů je možná patrný jistý "smutek" po vlasti, po místě, kde by se mohli natrvalo usadit. Mají takový zvláštní hluboký pohled. Pravdou je, že v současné době se již naštěstí nehledí na čistotu krve - tedy z rasového hlediska. Problémy způsobují opravdu spíše pokrevní svazky mezi příbuznými než míchání ras. Děkuji za diskusi a přeji příjemný zbytek dne.
Máte pravdu....je to zvláštní, ale Stalinova matka prý také sloužila u židovského obchodníka. Sám Stalin ale byl velice podobný svému oficiálnímu otci, který byl alkoholik a také násilník.
Nevím, zda židovství jako takové může být spojováno s "násilnictvím". Z Židů se mi vybavuje Franz Kafka, Dušan Klein, Oto Pavel. Spíše si myslím, že sklon k násilnému jednání je dán výchovou. Děti přebíraji vzory svých rodičů. Myslím, že výchova je v tomto případě zásadní.
Nejsem historik ani psycholog, ale když jsem četla knihu Paralelní životopisy Hitlera a Stalina, zarazila mě jedna věc. Oba dva měli tyranské a násilnické otce a matky, které v nich viděly bohy. Co se týče židovského původu, není od věci zmínit, že Židé neuznávají židovství po otci ale po matce. "Pro ortodoxní židy je židem pouze osoba, která má židovskou matku, nebo která konvertovala k judaismu".Zdroj: Odkaz 1 Paradoxně tedy ani Hitlerův otec nemohl být "pravý" Žid, pokud by k judaismu sám dobrovolně nekonvertoval.
Ten,.co tvrdí, že vás miluje vás ztříská za neobratnost? Dítě neví, že něco se nedělá, není to malý dospělý a chyby dělají všichni. A že dítě zlobí, je oxymoron, jenom se chová jinak, než chcete vy, za to ho taky ztlučete? Moc fajna. taková láska, to bysem chtěla aji já. Jak vám může dítě důvěřovat, když neví, kdy po něm vystartujete. A na slabší si troufnete, co? Syn má teď 2 metry a nevrací mi to, bo jsem ho nebila.
Dobrý den, zkuste si přečíst článek o Z. Matějčkovi. Níže v jiném mém příspěvku jsem uváděla i citaci z jeho článku. V některých případech je malé placnuti přes ruku vhodné, zvláště v okamžiku, kdy dlouhé řeči nezabírají. Profesor Matějček maminkám v SOS vesničkách říkal: Co nejde po mozečku, to musí jít po zadečku. Přečtěte si článek o profesoru Matějčkovi a řekněte mi, že jeho zásady jsou zcestné.
Je smutné, že lidé stále přemýšlejí o dětech jako o tvorech, kteří mají být biti, aby z nich vyrostly duchaplné osobnosti. Nevidím v tom zbla smyslu. Jde o pozůstatek přihlouplých rádoby výchovných postupů. V dětství jsem násilí v rodině poznal a pouze mě to utvrdilo v tom, že cesta vede jinudy. A odměnou je vztah s dítětem, který není založen na strachu, trestech ve smyslu velitel - poddaný, nýbrž na rozhovoru, pochopení, empatii..a samozřejmě lásce.
Dobrý den, děti by neměli být bity jak žito. Nicméně níže jsem dávala odkaz na článek o jiném vynikajícím psychologovi Z. Matějčkovi Odkaz
Zkuste si ho přečíst a posuďte, zda výchovné metody podle tohoto psychologa jsou přihlouplé. Výchova má být laskavá ale důsledná. Dítě si má být vědomo, že pokud provede něco špatného, přijde trest. Neznamená to, že ho budu bít jako žito. Nám dospělým také hrozí tresty - přeročíš rychlost - pokuta. Nebudeš řádně pracovat v zaměstnání - přijdeš o prémie nebo budeš propuštěn. Tvrdit dítěti, že ho všichni budou mít rádi, že když něco provede, všichni mu všechno odpustí, je krátkozraké. Vzpomenu střelce z Filosofické fakulty. Nevypadalo to, že by byl doma bit jak žito. Spíše to vypadalo, že mu zřejmě asi spíše matka tvrdila, jak je skvělý. A v praxi zjistil, že ne všichni si to myslí. Možná zastřelil i proto otce, ten zřejmě přišel na to, že udělali chybu ve výchově. Bohužel pozdě. Určitě by bylo velmi přínosné, kdyby někdo provedl studii, jakou výchovu měly děti, které následně střílely ve školách. Jedni z největších tyranů Hitler a Stalin měli obdobnou výchovu. Přísné až kruté otce, co je mlátili a matky, které v nich viděly bohy. A obhajovat střídavou péči jako tu nejlepší pro dítě? Za mě, pokud se chtějí rodiče střídat v péči o dítě, tak ať si zařídí jeden společný byt, ve kterém se budou střídat. Ale ať do toho netahají dítě, protože týdenní střídaní místa, školy musí být pro tyto děti velmi stresující.
Jedním z vynikajích psychologů byl i Z. Matějček. Také prosazoval laskavou výchovu, poukazoval mimo jiné například na citovou deprivaci dětí v týdenních jeslích. Byl jedním ze zakladatelů SOS vesniček. Nicméně netrval na tom, že se děti vůbec netrestají. Jeho dcera vzpomíná:
„To ale neznamená, že by se neuměl někdy rozzlobit: „To víte, že nás uměl všechny srovnat do latě, když jsme se prali nebo jsme něco vyvedli,“ směje se Jana Severová a dodává, že ač se to dnes už nahlas neříká, její táta zastával názor, že pohlavek v pravou chvíli je mnohdy lepší než dětem něco sáhodlouze vysvětlovat. „Když to nejde po mozečku, tak to půjde po zadečku,“ říkával prý Matějček někdy pěstounským maminkám v SOS dětské vesničce, když si s dětmi nevěděly rady.Odkaz
Byl to také věřící člen Českobratrské církve evangelické. Myslím, že mu i skutečná hluboká víra v Boha pomáhala překonat těžké chvíle v jeho životě. Obdobně jako Komenskému, který byl také vynikajícím pedagogem. Ani on neuznával to, čemu se dnes říká "volná výchova." Výchova v pojetí J.A.K. má být laskavá ale zároveň důsledná. V poslední době se mi zdá, že je až příliš sebevražd. Těžko říci proč, byly přece daleko těžší období v lidských dějinách. Dnešní doba až příliš prosazuje představu nároku člověka na štěstí. Přičemž štěstí jednotlivce v tomto pojetí může znamenat zároveň neštěstí jiných lidí. Já mám nárok na své štěstí a že tím ten druhý bude trpět, mě nezajímá. Možná nám začínat chybět pokora před Bohem.
Moje první zaměstnání bylo u soukromníka, vydržela jsem to 4 roky, nepravidelný plat a totální chaos ve vedení mne donutil přejít ke státu. Že by u soukromníka pracovali lidé více, to nemohu potvrdit. Je to více o osobnosti jedince a konkrétním typu práce, než státní versus soukromý.
Ano, mám úplně stejnou zkušenost. Ve státním sektoru se musí pracovat úplně stejně jako v soukromém, velký rozdíl je v tom, že v státním sektoru se dodržuje Zákoník práce. V soukromém se o dodržování zákonů moc mluvit nedá. A nejen z oblasti pracovního práva. Bohužel.
Pro starší lidi doporučuji boloňského psíka. Klidný, není třeba jej cvičit, poslouchá sám a rád. Na procházku má kšíry, ale stejně chodí u nohy na volno, není to útěkář. Jednou za 3-4 měsíce ostříhání, pročesávání je třeba jen na čenichu a konce uší a ocásku. Naprosto klidný pohodář, koupen 80 leté sestřenici a oba jsou šťastní. Navíc je to psík, o kterého se může starat kdokoli, kdyby ji přežil. Moc toho nesežere.
Ano, máme boloňačku a je úžasná. Snese se jak s malými dětmi tak i se staršími lidmi. A není to jen gaučák. Zvládá klidně větší túry, třeba v Prachovských skalách byla daleko rychlejší než mnoho větších plemen :-)
To je naopak výhoda, nad Písmem máme přemýšlet. A je lépe si upřímně přiznat, že zrovna toto se mi z Písma nelíbí, nerozumím tomu, zdá se mi to divné. Ostatně, jestli někoho Ježíš ostře napomínal, tak to byli farizejové, znalci Písma. Znali každé písmenko, dělali složité rozbory a chlubili se svou znalosti. Přesto jim Ježíš říká - Plemeno zmijí! Zapomněli totiž na to podstatné - a to je mít při výkladu Písma soucitné a milosrdné (doslova živoucí) srdce. Jakmile začneme povyšovat zákon (třeba dodržování soboty) nad milosrdenství, dopouštíme se té samé chyby.
Děkuji ještě jednou, v podstatě mi z toho vychází, že i na podobné pasáže NZ je třeba se dívat jako na filozofii - některé názory člověk přijme, jiné prostě ne. Je to asi přirozené, protože ani samotný svět není černobílý. Každopádně zastávám názor, že náboženství by mělo lidi spíše spojovat než rozdělovat, to naplňuje NZ mnohem více než SZ, který lidi spíše rozděluje a obsahuje spoustu ne zrovna pěkných pasáží.
Hodně záleží na tom, za jakým účelem jednotlivé pasáže z Písma používáme. Zda si bereme k srdci dvě největší přikázání. Nebo si vybíráme z Písma kameny, abychom je mohli vrhat na hříšníky. Někdy jsem měla také tendence si Písmo uzpůsobovat podle sebe. Jak moc mě lákala představa, že budu tančit na hrobech mých nepřátel. Můj bůh byl pro mě slitovný a odpouštějící a pro mé nepřátele to byl spravedlivý soudce. Schválně píši slovo Bůh s malým b. Stvořila jsem si totiž svého bůžka ve svých představách. Ale pak jsem pochopila, že tudy cesta nevede. Večer si vždy čtu z Písma. A ptám se Ježíše, zda jsem se celý den držela jeho cest. A musím říci, že mi vždy velmi pravdivě sděluje, jak na tom jsem. Když se mi Písmo otevře třeba na Jeremiášovi, tak velmi rychle pochopím, že tedy dneska to za moc nestálo. Jindy se mi otevře příběh o Zacheovi. Ježíš na mě volá a dokonce nejen na mě, ale nabízí spásu i pro celou mou rodinu. Jaký div, Ježíš volá na hříšníka! Abychom se vyvarovali zneužívání Písma ke špatným účelům, je velmi dobré mít blízké, kteří nás upozorní, že scházíme z cesty. Říká se tomu napomenutí v lásce a je to jedna z největších křesťanských dovedností. Napomenout svého bližního ne, abych ho ponížil, ale abych ho zachránil. Přeji Vám, ať se Vám Písmo stále více otevírá. Nakonec si dovolím připojit pozdrav z Písma, 1 Korintským 1:3: Milost vám a pokoj od Boha, našeho Otce, a od Pána Ježíše Krista.
Děkuji, že jste si dala práci a napsala jste to vcelku pěkně. Stále mi ale uniká význam těch antitezí, které jsou tam až neobvykle časté a také docela vyhrocené. Nějaký smysl by to mít mělo.
Přiznám se, že nejsem zkušený biblista, ale pokusím se to tedy vysvětlit více. Antiteze Písmo bezpochyby obsahuje. Písmo například říká, že máme ctít své rodiče. Na druhou stranu je velmi známá pasáž, kdy Ježíš doslova říká: "Kdo miluje otce nebo matku víc nežli mne, není mě hoden; kdo miluje syna nebo dceru víc nežli mne, není mě hoden." Já jsem si to zatím pro sebe do praxe převedla takto: Mám pomáhat svým rodičům, když mě potřebují. Třeba jsou staří a nemohoucí. V tomto případě určitě neřeknu, teď nemám čas jít pomáhat, musím se jít modlit. Pokud bych ovšem byla mladá, rodiče byli v plné síle, tak se nemám ohlídat na hmotné zabezpečení u rodičů, ale pokud mě Ježíš vyzve, mám ho následovat. Většina Ježíšových výroků se musí brát v širším kontextu. Pěkně je toto téma rozebráno na webu Víra cz, zasílám odkaz Odkaz 1 A doufám, že jsem Vás ještě více nezmátla, opravdu nejsem moc zdatný biblista.
Ježíš nám 10 božích přikázání zjednodušil, Matouš 22:36-40 odpovídá na dotaz jednoho z učedníků:
„Mistře, které je největší přikázání v Zákoně?“ Ježíš mu řekl: „‚Miluj Hospodina, svého Boha, celým svým srdcem, celou svou duší a celou svou myslí.‘ To je první a největší přikázání. Druhé je mu podobné: ‚Miluj svého bližního jako sám sebe.‘ V těchto dvou přikázáních spočívá celý Zákon i Proroci.“
Jestli umím likvidovat křivdy, které spatřím? Snažím se, ale nejsem superman. Je tolik křivd na světě, války, chudoba, hlad, ano i v dnešní přesycené době umírají děti hlady. Divné, že? My tady řešíme nemoci z blahobytu a jinde ještě lidé umírají na nedostatek potravin. A jestli jsem někdy selhala a nezastala jsem se bližního? Bohužel ano. I já se můžu najít ve slovech písně Karla Kryla Zapření Petrovo. Prostě křesťan jednoho dne zjistí, že on svět nespasí. A že on sám za nic nestojí. Je to dost šokující poznání, které nám vžene slzy do očí. Ale pak můžeme říci, tak jako to vyslovil Petr v Janovi 6:68: "I odpověděl jemu Šimon Petr: Pane, k komu půjdeme? A ty slova věčného života máš." Právě proto Ježíš přichází na svět a právě proto se za nás obětuje na kříži. A jestli máme v životě trpět? Určitě ne nuceně, naoko. Každý si utrpení navíc představuje úplně jinak. Pokud ale přijdou v životě těžkosti, pak nám s nošením našeho kříže pomůže sám náš Pán Ježíš Kristus a to i prostřednictvím našich bratří a sester ve víře. Zda selhávají církevní představitelé? Ano, tak jako selhávám i já, obyčejný křesťan. Je důležité v tomto stavu neustrnout, ale zbavit se svého pyšného a tvrdého srdce.
Dovolím si ještě přidat text písně Karla Kryla - Zapření Petrovo:
Země je rudá od krve a mlčí stromy v Nazaretu,
dnes naposled i poprvé - jak v neskutečném kabaretu,
jsme příliš slábi ve víře, byť třeba Krista na kříž vlekou,
vždyť zabijí-li pastýře, pak se i ovce rozutekou.
v zahradě pějí slavíci, je noc, jež čeká na Jidáše,
měsíc se třpytí perletí, a třeba věrnost přísaháme,
teď podruhé i potřetí Krista i sebe zapíráme.
Rec: Zapřeme poprvé - ruce se dosud chvějí,
zapřeme podruhé, chválíce beznaději,
potřetí zapíráme už jen tak, ze zvyku,
a slzy polykáme, pláč místo výkřiku.
vždy znovu a vždy poprvé prosíme s Petrem o naději,
jsme příliš slábi ve víře a svatou pravdu na kříž vlekou,
vždyť zabijí-li pastýře, jsme ovce, jež se rozutekou ...
Jestli si dobře vybavuji, Karel Kryl byl také členem Římsko-katolické církve. Není to totiž o tom, které církve jsme členem, ale o tom, jak my sami umíme Ježiši naslouchat. Jak moc chceme za Ním jít. Nemáme se vymlouvat na nešvary představitelů různých církví. Od toho nám Bůh dal rozum, abychom přemýšleli, dobré si nechali a to zlé zavrhli. Můžeme být svobodní v Kristu. Nebo můžeme být otroky toho zlého. Každý z nás si může vybrat.
Ježíš nám 10 božích přikázání zjednodušil, Matouš 22:36-40 odpovídá na dotaz jednoho z učedníků:
„Mistře, které je největší přikázání v Zákoně?“ Ježíš mu řekl: „‚Miluj Hospodina, svého Boha, celým svým srdcem, celou svou duší a celou svou myslí.‘ To je první a největší přikázání. Druhé je mu podobné: ‚Miluj svého bližního jako sám sebe.‘ V těchto dvou přikázáních spočívá celý Zákon i Proroci.“
Jestli umím likvidovat křivdy, které spatřím? Snažím se, ale nejsem superman. Je tolik křivd na světě, války, chudoba, hlad, ano i v dnešní přesycené době umírají děti hlady. Divné, že? My tady řešíme nemoci z blahobytu a jinde ještě lidé umírají na nedostatek potravin. A jestli jsem někdy selhala a nezastala jsem se bližního? Bohužel ano. I já se můžu najít ve slovech písně Karla Kryla Zapření Petrovo. Prostě křesťan jednoho dne zjistí, že on svět nespasí. A že on sám za nic nestojí. Je to dost šokující poznání, které nám vžene slzy do očí. Ale pak můžeme říci, tak jako to vyslovil Petr v Janovi 6:68: "I odpověděl jemu Šimon Petr: Pane, k komu půjdeme? A ty slova věčného života máš." Právě proto Ježíš přichází na svět a právě proto se za nás obětuje na kříži. A jestli máme v životě trpět? Určitě ne nuceně, naoko. Každý si utrpení navíc představuje úplně jinak. Pokud ale přijdou v životě těžkosti, pak nám s nošením našeho kříže pomůže sám náš Pán Ježíš Kristus a to i prostřednictvím našich bratří a sester ve víře. Zda selhávají církevní představitelé? Ano, tak jako selhávám i já, obyčejný křesťan. Je důležité v tomto stavu neustrnout, ale zbavit se svého pyšného a tvrdého srdce.
Pro ty, co se nechtějí své pýchy zbavit, pak jsou určena slova Písma. Já, církevní hodnostáři, všichni věřící i nevěřící, pro všechny platí slova z Matouše 25:31-46 stejně. Kdo je ovce a kdo je kozel rozhodne sám Pán Ježíš. Nemyslím, že bude brát ohledy na stranické knížky, naši slávu na světě, ale bude se dívat do našich srdcí. S tímto vědomím každý, kdo o sobě prohlašuje, že následuje Ježíše Krista, musí žít. A ten, komu bylo hodně svěřeno, po tom bude hodně vyžadováno.
Musím napsat, že máte v podstatě pravdu a popisujete chování se, dle deseti božích přikázání. No nejsem ochoten tolerovat a hloupě přihlížet na to, jak mocní tohoto světa a týká se to i církevních činovníků, tiše přihlížejí na to, co se hlásá a podlosti, proti tomuto hlásání neřeší. Za to církev odsuzují, za jejich nečinnost i když mají plnou "hubu" odpuštění a posmrtného blaha... To je jen pro naivní hlupáky, protože lidé se mají chovat tak, jak se hlásá a to již za života. Církevní hodnostáři se tak mnohdy nechovají a to jenom díky tomu svému pohodlí, ve vymodlených funkcích a že není zpětná vazba, aby se prostě odstavili od moci, když porušují to, co hlásají. Nestačí mi, že se hlásá: - "Když někdo bude trpět na světě za života, tak pak bude spasen. Ta hloupá naivita a manipulovaná důvěra věřících, je smutná.
Proto také existuje přes 1000 náboženských směrů, aby se různé lidské a vychytralé kukačky, pěkně živili u naivních a nemyslících (slušných) lidí.
Přejí Vám spokojený život ve víře, ale pokud spatříte křivdu a nezakročíte natolik čestně a důrazně, že ji zlikvidujete, tak jste porušila 10 božích přikázání a tedy patříte také k těm pokrytcům. Věřím ale, že jste čestná a chováte se vždy čestně i když Vám to může v osobním životě uškodit, protože zákeřných kolem, je spousta.
Ježíš nám 10 božích přikázání zjednodušil, Matouš 22:36-40 odpovídá na dotaz jednoho z učedníků:
„Mistře, které je největší přikázání v Zákoně?“ Ježíš mu řekl: „‚Miluj Hospodina, svého Boha, celým svým srdcem, celou svou duší a celou svou myslí.‘ To je první a největší přikázání. Druhé je mu podobné: ‚Miluj svého bližního jako sám sebe.‘ V těchto dvou přikázáních spočívá celý Zákon i Proroci.“
Jestli umím likvidovat křivdy, které spatřím? Snažím se, ale nejsem superman. Je tolik křivd na světě, války, chudoba, hlad, ano i v dnešní přesycené době umírají děti hlady. Divné, že? My tady řešíme nemoci z blahobytu a jinde ještě lidé umírají na nedostatek potravin. A jestli jsem někdy selhala a nezastala jsem se bližního? Bohužel ano. I já se můžu najít ve slovech písně Karla Kryla Zapření Petrovo. Prostě křesťan jednoho dne zjistí, že on svět nespasí. A že on sám za nic nestojí. Je to dost šokující poznání, které nám vžene slzy do očí. Ale pak můžeme říci, tak jako to vyslovil Petr v Janovi 6:68: "I odpověděl jemu Šimon Petr: Pane, k komu půjdeme? A ty slova věčného života máš." Právě proto Ježíš přichází na svět a právě proto se za nás obětuje na kříži. A jestli máme v životě trpět? Určitě ne nuceně, naoko. Každý si utrpení navíc představuje úplně jinak. Pokud ale přijdou v životě těžkosti, pak nám s nošením našeho kříže pomůže sám náš Pán Ježíš Kristus a to i prostřednictvím našich bratří a sester ve víře. Zda selhávají církevní představitelé? Ano, tak jako selhávám i já, obyčejný křesťan. Je důležité v tomto stavu neustrnout, ale zbavit se svého pyšného a tvrdého srdce.
Kázání na hoře je v podstatě kompilát z mnoha Ježíšových promluv, nikoli konkrétní autentické kázání. Je mj. jakousi aktualizací Desatera, obsahuje poměrně velké množství protikladů až antitezí, kdy např. na jedné straně hovoří o "nastavení druhé tváře" a "modlení se za nepřátele", na straně druhé obsahuje i formulace typu "Nepřišel jsem na zem uvést pokoj, ale meč".
Ježíš Kristus donesl na zemi Pokoj všem, kteří Jeho Pokoj přijmou. Pokoj zde ovšem není v pozemském významu klídek, tedy budu mít hmotné zajištění, budu slavný, lidé se mi budou klanět - mimochodem - toto všechno nabízí Ježíši ďábel při pokušení na poušti (např. Matouš 4:1-11). A Ježíš toto všechno odmítá. Ježíš nabízí pokoj, kdy poznáme, že sice máme v tomto životě těžkosti - například můžou proti nám lidé vést intriky, musíme se starat o své nemohoucí rodiče a ještě k tomu mít malé děti, tak jsem to měla třeba já. Jiní křesťané mohou mít tato břemena daleko těžší. Ale Ježíš nám pomáhá a dává nám sílu všechno nést. A nejen Ježíš, ale i společenství křesťanů blízko nás. Apoštol Pavel, který se hodně věnoval nově vznikajícím sborům, píše ve svém Listu Galatským 6:2: "Neste břemena jedni druhých." Dále je církev/sbor přirovnávána k tělu v němž věřící jsou údy a Ježíš hlavou. Tedy máme jako věřící různé dary, každý z nás může něčím přispět do života sboru, ale nikdo z nás není ten nejdůležitější. Tím je Ježíš Kristus. Nemáme se hádat a přít jak malé děti, kdo toho vykonal více, ale máme si navzájem sloužit. Hodně důležitá je také pokora, bez té křesťanský život si nelze vůbec představit. K víře nelze nikoho nutit, naše přijetí Ježíše Krista za svého Pána a Spasitele je zcela dobrovolné. Víra skutečně může někdy lidi rozdělit. Na světě budou i lidé, kteří Ježíše přijmout nechtějí. A tím přijetím nemyslím jen vyslovení "kouzelné" formulky, příslušenství k některé církvi, ale skutečné obrácení se k Ježíši Kristu. Takové, kdy na nás skutečně bude znát Ovoce Ducha svatého.
Píšu Vám pro povzbuzení - ani Písmo ani Ježíš Kristus nemůže za to, jak lidé Jeho učení pokřivili. Já jsem jako dítě byla pokřtěná v evangelickém kostele, ale jako dítě jsem nebyla k víře vedená. Došla jsem k ní postupně, v počátcích mě hodně ovlivnil J. A. Komenský - Labyrint světa a ráj srdce, Hlubina bezpečnosti. Historie Jednoty bratrské, obdivuhodná víra bratří, které ani pronásledování pro jejich víru nezlomilo. Na druhou stranu - znám i v římsko katolické církvi upřímné křesťany, kteří nesou Ovoce Ducha svatého. Snad pomůže malý návod. V Písmu píše apoštol Pavel v 1. listu Tesalonickým 5:21 "Všecko zkoumejte, dobrého se držte".
Dále apoštol Pavel v Listu Galatským v 5:19-23 píše:
"Skutky lidské svévole jsou zřejmé: necudnost, nečistota, bezuzdnost,
modlářství, čarodějství, rozbroje, hádky, žárlivost, vášeň, podlost, rozpory, rozkoly, závist, opilství, nestřídmost a podobné věci. Řekl jsem už dříve a říkám znovu, že ti, kteří takové věci dělají, nebudou mít podíl na království Božím.
Ovoce Božího Ducha však je láska, radost, pokoj, trpělivost, laskavost, dobrota, věrnost, tichost a sebeovládání. Proti tomu se zákon neobrací."
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Dítě si má být vědomo, že pokud provede něco špatného, přijde trest.
Tohle prostě neplatí. Jak má poznat, že "dělá něco špatného"? Špatného pro vás? Pro něj? Pro společnost? To mám do něj vtlouct? A proč trestat? I podle zákonu je dítě do 15 beztrestné.
2 odpovědi
0
Sledujících
1
Sleduje
0
Sledujících
1
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
A jen ještě malá poznámka - děti, které šikanovaly ostatní děti, nepocházeli z tzv. rozvrácených rodin. Byly to "lepší" rodiny, děti byly velmi dobře materiálně zabezpečeny. Maminky na ně hleděly, jako na malé zázraky, na které se nesmí nikdo křivě ani podívat. Mimochodem, z místní školy kvůli těmto maminkám odešla jedna paní učitelka, prý byla velmi přísná a dávala dětem v 1. třídě dvojky. Děti byly "výkladní" skříně svých matek, které je měly jako módní doplňky. A univerzální rada, jak poznat, že někoho omezuji? Můžeme si třeba pomoci citátem: "Má svoboda končí tam, kde začíná svoboda toho druhého". John Stuart Mill