Velice smutná a bolestná zpráva..Pamatuji si situaci, kdy jsme s mužem a dětmi jeli na nákup, atomsféra v autě byla dusná, děti byly protivné, pošťuchovaly se mezi sebou, já je okřikovala, do toho jsme s mužem o něčem diskutovali...projížděli jsme městem, kde je nechráněný železniční přejezd. Vždy i jako spolujezdec sleduji dopravní situaci. V těch několika vteřinách, kdy jsme s mužem mluvili a děti křičely, jsem stačila periferně zaregistrovat že na nechráněném přejezdu, kterým jsme právě projížděli svítí červená. Jen jsme se přes něj přehoupli a za námi projel vlak. Nemohla jsem uvěřit tomu, co se právě stalo. Vyjela jsem na může, který je jinak pozorný a opatrný řidič, jak to, že nezastavil a přiznal se mi, že v tom zmatku, který v autě panoval, ji vůbec nezaregistroval. Sledoval ve zpětném zrcátku hádající se děti a jediný, kdo viděl červenou jsem byla já. Jenže můj mozek automaticky vyhodnotil, že muž zastaví a tak mne nenapadlo ani zakřičet.Tehdy jsme měli obrovské štěstí. Nechci se vůbec řidiče zastávat, skutečně mohl usoudit, že "to stihne" a zaplatil tu nejvyšší daň. Jen chci říct, nesuďme, pokud skutečně nevíme...upřímnou soustrast...
Mě překvapuje, kolik se tu najde názorů mužů ve stylu:"stejně je to jedno, nemá cenu lízt do krytu, střízlivej neumřu"...chápu, že jistá dávku cynismu je v situaci, která nastala pro uchování zdravého rozumu potřeba..ale kruci, to fakt chcete chcípnout jak ta poslední veš? Já mám rodinu, čtyři děti, které miluju a takovou budoucnost pro ně nechci! A očekávala bych, že muži budou bojovat za své rodiny a jejich budoucnost...na gymnáziu jsem v hodinách dějepisu byla "fascinována" hrůzami druhé světové války a ani ve vteřině by mě tehdy nenapadlo, že se ocitnu na prahu třetí...smutné jak se jako lidská rasa nikdy nepoučíme ze své minulosti...
Bydlela jsem s rodiči ve třetím patře panelového domu, z okna kuchyně jsme měli výhled do malé kolonie, kterou dříve obývali ajznboňáci. Dnes malé domky, hned vedle našeho sídliště, obývali noví majitelé, většinou mladé rodiny s dětmi. Do domku pod naším oknem se nastěhovala rodina s malým chlapcem. Později se jim narodila ještě dcera. Děti byly v té době jen o pár roků mladší než já a můj bratr. Dá se říct, že jsme je měli jako na dlani. Manželé dům postupně opravovali, rozšiřovali, dětmi jim rostly..jednoho dne jsem přijela ze školy a pohledem z okna kuchyně viděla, jak u jejich domu stojí sanitka, policie, hemžilo se to tam lidmi..pak vyšli dva pánové se zakrytými nosítky...chlapce otrávila karma v koupelně.....tehdy to se mnou silně otřáslo a od té doby mám k plynu obrovský respekt. Pokoj jejich duším...škoda tak mladého života..
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Vypada to, ze neunesl tihu rozpadajiciho se vztahu…i jeho posledni vzkaz by tomu napovidal… Odkaz
1 odpověď