Každé dítě je jedinečné, s vlastním tempem vývoje, které nelze standardizovat státními předpisy. Zatímco stát může mít zájem na zvyšování efektivity vzdělávacího systému, skutečná připravenost dětí na školní docházku závisí na jejich individuálních schopnostech, emocionální a sociální zralosti. Omezování práva rodičů rozhodovat o tom, kdy jejich dítě nastoupí do školy, znamená omezování jejich svobody a práva přizpůsobit výchovu specifickým potřebám dětí.
Lidská svoboda a právo rozhodovat o vlastním životě jsou zásadními hodnotami, které by neměly být omezovány státními zásahy. Každý člověk má právo žít svůj život podle svých hodnot a rozhodnutí, a to platí i pro rodiče při rozhodování o vzdělávání svých dětí. Státní regulace, která by určovala jednotné termíny školní docházky pro všechny děti, může vést k potlačování individuality a ignorování toho, že každé dítě má své specifické potřeby a schopnosti.
Navíc, odklady školní docházky nejsou vždy jen otázkou připravenosti dítěte na školu, ale často také reakcí rodičů na různé okolnosti, například zdravotní problémy nebo rodinné situace. Snaha o snižování odkladů bez zohlednění těchto individuálních faktorů může vést k tomu, že stát bude diktovat rodičům, jakým způsobem mají vychovávat své děti, a tím narušovat jejich právo na autonomii a svobodnou volbu.
Zatímco stát může mít zájem na zajištění jednotných pravidel, nemělo by to být na úkor lidské svobody a práva
Kolik ještě bude muset (nejen u nás) zemřít nebo být zraněno dětí ve školách, než povalní uvidí, že "císař je nahý", ted to, co tak nějak všichni tušíme - školy jsou v podstatě vězením, kde děti tráví čas nedobrovolně, se "spoluvězni" a "dozorci", které si nevybraly, a před kterými nemohou utéct. Můžeme vymýšlet, jak malovat stěny vězení na růžovo a podobná rádoby řešení, ale dokud nebudou mít děti možnost svobodně odejít, když se nebudou cítit bezpečně, sázím, že tohle bude dál pokračovat. Jediným řešením je dobrovolnost. Většinou si to ale nedokážeme představit, protože jsme tím "vězením" sami prošli, a opakujeme vsugerované mantry našich "dozorců", proč to není možné.
Vysledky myslim stav po absolvovani zakladni a stredni skoly. Uroven znalosti a schopnost jejich aplikace, schopnost dalsiho rustu, uplatneni a s tim souvisejici well being pro cely zbytek zivota. Zivota bez antidepresiv, drog, nezvladatelneho zadluzovani atd .. I na toto je cela rada exaktnich studii ... snad to staci.
Ten článek je o tom, proč se děti netěší do školy, tedy o jejich aktuálním well-being - tady a teď. Vy se bavíte o domnělém budoucím well-being na základě nějakých domněnek a předpokladů. Může to být také zajímavé téma, ale nesouvisí s tím, co jsem psal. Bavíme se každý o něčem jiném, tudíž přirozně nenacházíme společná východiska :-)
Srovnavam klasickou zakladni skolu v CR, zakladni skolu volnejsiho typu v Kanade a ciste domaci vzdelavani ... Prvni a posledni varianta vychazi vysledkove velice podobne, stredni varianta ma vysledky nejhorsi ... zde neni ten pravy prostor pro rozsahlejsi reakce
Ono stačí krátce. Není mi třeba úplně jasné, co přesně srovnáváte, tedy co myslíte tím "výsledkově". O jakých výsledcích mluvíte? Já mluvil čistě o well-being, pocitu spokojenosti, těšení se do školy. Člověk nemusí být genius, aby dovodil, že větší pohoda bude tam, kde není donucení, známkování, apod. Na tohle existují exaktní studie. Samozřejmě tím nesrovnávám, kdo bude umět rychleji říct vyjmenovaná slova a násobilku - tady to patrně bude ta klasika, ale to je jiný příhěh.
Jinak samozřejmě budou existovat výjimky - tedy děti, které budou šťastnější v nějaké konkrétní klasické ZŠ, než v nějaké kokrétní formě domácího vzdělávání - což je ale tak široký pojem, že bez detailů nastavení mi ani nedává smysl to rozebírat - může být domácí vzdělávání, kde rodič do dítěte hrne pod tlakem školní látku, a jiné nastavení DV, kde se schází skupinka unschoolerů podobně smýšlejících rodičů a společně objevují svět.
Pomůže, až když přestane být škola vězením. Až tam bude každý dobrovolně, bez nucení a nátlaku. Stejně, jako ve svobodných školách, které tímto nešvarem netěšení v zásadě netrpí. Jen pro většinu z nás, co jsme prošli spíše tím "vězením", je to stěží představitelné, a budeme opakovat vsugerované mantry našich vězeňských dozorců, proč to není možné.
Vidím, že v komentářích k tomuto článku je hodně nesouhlasu, který ale zůstává spíše na povrchu problému. V jádru celé záležitosti je zásadní neschopnost státu řešit věci efektivně. To ani není možné, protože stát se na všechny otázky dívá prizmatem centrálního plánování. Centrální plánovač však nikdy nemůže mít aktuální a přesné informace o hodnotách a potřebách jednotlivců ve společnosti. Když stát přistoupí k řešení problémů, často zvolí plošný zákaz, protože individuální řešení by bylo příliš drahé. Tím se ale často stává, že dobrý úmysl ochrany jedné skupiny lidí vede k poškození jiné, a v důsledku toho se zničí i to, co by jinak mohlo být prospěšné.
Lidé by přitom mnohdy dokázali řešit tyto záležitosti sami, ale když je stát neustále vede za ruku a upravuje jejich životy zákony na každou drobnost, začínají ztrácet odpovědnost za svá vlastní rozhodnutí. Spoléhají se na to, že stát vše vyřeší za ně a vytvoří další zákony, které je budou chránit. Tento přístup však vede k tomu, že lidé postupně ztrácejí schopnost zodpovědně rozhodovat o svých životech, stávají se zranitelnějšími a požadují od státu stále více ochrany. Tato spirála směřuje k socialismu, kde se jedinec vzdává své odpovědnosti a stává se závislým na státu.
Řešení je však přesně opačné. Méně státu a více osobní odpovědnosti. Ale odpovědnost musí zahrnovat i spoluúčast na řešení důsledků vlastních rozhodnutí. Teprve pak může společnost zdravě fungovat.
Další ukázka centrálního plánování ve stylu "poručíme větru dešti". Centrální plánování zálohování plechovek a PET lahví může a bude mít několik problémů:
Tyto problémy způsobují, že centrální plánování zálohování je méně efektivní než systém, který by byl řízen trhem.
Věcně souhlas s psychology a navrhovanou změnou. Jen cítím potřebu doplnit, že to, že označíte ty, kteří to zatím nezvládají, jako zbabělce a chudáky, tomu moc nepomůžeme. I tihle lidé jsou de facto oběti téhož. Místo vzájemného nálepkování a hodnocení pojďme spíš nabízet pomoc, a ukazovat, jak to lze dělat jinak, jak udržovat vzájemně hranice s respektem, bez poražených. Tyhle příklady chybějí asi nejvíc. Pak tu jen řešíme falešné černobílé dilema mezi výpraskem a úplnou benevolencí bez hranic.
,,Lidé, kteří pronášejí tyto „argumenty“, si lžou do kapsy".
Do kapsy si lžete především vy všichni, kteří nedokážete objektivně vidět, jakých výsledků v průběhu let dosáhla benevolentní výchova a podřizování se dětem 🙄
Další falešné dilema, další slaměný panák. On tu někdo mluví o benevolentní výchově a podřizování se dětem? Přál bych si aby lidé dokázali vystoupit z tohoto falešného dilematu, černobílého výběru mezi buď výprask nebo benevolentní výchově. Existuje řada jiných cest, něž jen výběr z těchto dvou možností, a to, že někdo nevolí jednu neznamená, že automaticky volí druhou. Chápu ale, že je těžké si představit jiný přístup, když jsme ho sami nezažili jako děti. Přístup, kde jste dětem vzorem řešení konfliktů tak, jak bychom chtěli, aby je řešili s námi. S úctou, respektem, bez ponižování a oplácení. S láskou.
Aha, takže fyzické tresty jsou nedůstojné a mohou dítě poškodit, zejména jeho sebevědomí. Já bych řekla , že jejich sebevědomí poškozuje spíš benevolentní výchova a narůstající ,, kult dítěte "😏
To je možné, je to ale falešné dilema (výběr omezený jen na dvě možnosti). Cílem úpravy je pomoci lidem hledat jiné cesty výchovy dětí, kde budou rodiče vzorem řešení konfliktů takových způsobem, jak by sami chtěli, aby děti řešili konflikty s nimi a ostatními. Ano, je to náročnější, ale věřím, že to bude stát za to.
Jednou jsem se jako kluk účastnil nácviku norování, kdy nejdřív vpustili do dřevěného bednění lišku a o něco později psa. Vše skončilo tím, že z bednění vytáhli psa zakousleho do nohy lišky, která řvala bolestí a strachem, a oddělili je ponořením do sudu. To se pak několikrát opakovalo s jinými psy za patřičného povzbuzování myslivců, z nichž někteří byli pod vlivem alkoholu. Za mě je tohle krystalicky čisté týrání zvířat, které nemůže ospravedlnit žádný sebelepší záměr. Dodnes to vidím před sebou. Přál bych si, aby tohle nebylo možné.
Takový to, když dělníci za první průmyslové revoluce rozbíjeli stroje: "Na konci 18. století dochází k rozbíjení strojů – dělníci na stroje nahlíželi jako na příčinu své bídy, báli se také, že je stroje nahradí a oni budou bez práce. Tomuto jevu se podle Neda Ludda (v roce 1779 rozbil dva pletací stroje) luddismus."
Zdroj: Odkaz
A což teprve posudky z oboru psychologie či pedopsychologie, když chcete jako táta vychovávat své děti, to je panečku teprve počteníčko. Mám zkušenost už se třemi znalkyněmi, a u všech to stejné, co píše autor. Diagnózy vycucané z prstu bez jakéhokoliv analýzy a možnosti přezkoumání. Připadá mi to jako jeden velký gang.
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Stát je ten, kdo financuje systém školství z peněz daňových poplatníků a jako takový má právo nastavit pravidla tohoto systému. Pokud chcete dávat dítě do školy až tehdy, kdy uznáte vy za vhodné, tak ano, máte na to jistě právo, ale náklady svého rozhodnutí neste sám, nikoliv společnost.
1 odpověď
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Je naprosto nepřijatelné, že stát mě nutí pod pohrůžkou násilí platit za službu, kterou nejen nemohu ovlivnit, ale jejíž kvalita je často žalostná. To, že jsou moje děti nuceny využívat systém, který neodpovídá jejich potřebám ani mým hodnotám, je příkladem zneužívání státní moci. Spravedlivý přístup by spočíval v možnosti se z tohoto systému „opt outnout“ – přestat platit daně na něco, co nechci, a místo toho použít své peníze na vzdělání, které skutečně preferuji a kterému věřím.