Názorný příklad, když ten kdo nezpůsobí nehodu, ale měl nějaký zbytkový alkohol, tak je horší než ten, kdo nehodu způsobil. Tedy podle "soudců" zde. Kdyby jste věděli, jak se na dráze pilo za Bolševika a vy jste jezdili vlakem a nic netušili. Ale alkoholici nehody nezpůsobovali. To už na páře musel být uhlák naložený pivem, byť osmistupňovým. A na elektrikách, to ani nechtějte vědět, co jsem zažil na mol strojvedoucích, kteří nastupovali na noční. V partě se nebonzuje, tak jsme takového člověka museli hlídat a modlili se, aby nepřišel někdo na kontrolu. Ale v tomto případě tento mašinfíra (pantografová jednotka) jel jen z hlavního nádraží na odstavné nádraží a na nás se napojil až ráno, kdy už trochu vystřízlivěl a ráno vítězoslavně ještě prohlásil, že si v noci opravil lokomotivu, která jezdila jen "na půl". A když se spávalo v Benešově na dvoudenních šichtách, mnozí fírové jak utržení ze řetězu mimo dosah manželek a tak někteří i do vinárny. A ráno první dělnický vlak do Prahy. To bylo tenkrát strašné. Mašinfíra nepřišel na nocležnu, tak jsem šel na měnírnu na vlak doufajíc, že kolegové spali tam. Souprava tam už byla navrčená, tedy spí na mašině. Jdu do vozu probudit kolegu, tam aroma alkoholických výparů ze spícího strojvedoucího, který nešel vzbudit. Mezi tím se rozsvítila bílá a hláška rozhlasu, "pantograf, pojeď do stanice". Tak jsem to tam pomalu dokodrcal sám, aby fíra měl čas se trochu dát dohromady. Měl nějaké podlitiny, prý se tam i poprali. Ale dobře to dopadlo, žádný průšvih.
Ono je jedno, jestli stavím domácí modelovou železnici HO nebo zahradní železnici nebo jenom virtuální do počítače. Kdyby si to autor užíval sám, tak by to moc nenaplňovalo, jako když svou práci může předvést veřejnosti. A o tom to asi je. Stavěl jsem kdysi na panelu železnici HO a jezdili se na ní dívat kolegové od dráhy, což mne také motivovalo. Nyní posledních 20 let stavím v počítači virtuální železniční síť, která má už přes 2000 km a toho jsem docílil jenom proto, že jsem měl hodně uživatelů i mimo CZ, kteří dodávali energii k další tvorbě. Zkrátka je vždy důležité to obecenstvo. Ale jinak také smekám před každým, který má tu trpělivost svůj sen dotáhnout do konce.
Dnes dopoledne jsem v rámci ranní rozcvičky si dal na kole 65 km okruh LVA a u statku nad lednice Rybníky jsem slyšel houkat vlak. Tak jsem šlápl do pedálů, abych se podíval na vláček. A koukal jsem, že Hurvínka s vozem táhne Hektor. Až jsem jel přes koleje podruhé u Charvatské Nové Vsi, tak jsem ještě netušil, že ten vlak vlastně nedojel.
Když jsem šel před čtyřmi lety do důchodu, jak mne přemlouvali, abych pokračoval ve spoření dál, že je to výhodné, státní příspěvky,..🙂.. kdepak, peníze se mi hodily, byl zrovna covid. A také proč jako důchodce si mám dál spořit na důchod? To nedává logiku, protože se neříká kolik, ale jak dlouho ten důchod budu brát. K čemu mi pak budou další úspory.
V současnosti se to po nehodě alespoň řeší a takové nebezpečné vozy vyřazují, ale lidé v okolí Prahy znají legendární pantografové jednotky z šedesátých let teprve nedávno vyřazené. Tyto měly bezbariérové nastupování, ale neměly žádný pevný rám, byla to samonosná konstrukce. Ta se bortila i při menším ťuknutí. A když byla jakákoli srážková nehoda, první motorák se lámal vždy ve stejném místě, první nástupní dveře. A při vyšších rychlostech se tento motorák zlomil jako když si přehnete chleba s máslem na svačinku. Například v Zadní Třebáni srážka s nákladním vlakem. Těch srážek bylo hodně, ale vyřadit soupravy nešlo, nebyla náhrada. Tedy se muselo jezdit tak, aby se nebouralo. (poznámka, na těchto jednotkách jsem jezdil 19 let. proto mám ty informace, nehodu jsem zažil jenom jednu a to jako cestující. Tehdy to bouchlo na Sluncové, první motorák zlomený až do nebes)
Srovnávají hrušky s jablky. Německo i Polsko jsou většinou rovinaté země. Tedy jim stačilo jen změnit přejezdy na mimoúrovňové, vymění koleje a valí třeba 250. Ale CZ? Tady máme samé kopce, tedy tratě mají hodně oblouků. Tratí v rovinách máme proti celé síti jako šafránu a víc než 160 tam ani nemá smysl, tedy pokud se nechci kochat, že díky dvoustovce ušetřím 5 minut.
To je zase keců. Kdo byl na vojně? Asi už málo kdo. Válka, to je to co nechceš.
Ale pak máš tři možnosti. Jít bojovat za róódinu (vlast) a počítat s tím, že vlastní bydliště může být srovnáno se zemí a s celkem s vysokým procentem zemřeš nebo se nějak "mírově" dohodnout se silnějším nepřítelem, ale mít zachovaný svůj domov a žít nějak dál nebo emigrovat někam do zemí, kde válka asi nebude. Ale pak začít znovu od nuly a naučit se řeč nové domoviny.
Tohle se dělo i v dobách za bolševika. Když jsem jezdil na příměstské pantografové jednotce v Praze, jednou se plížíme k návěstidlu na červenou do Hrabovky a vidíme nějakého puberťáka, jak hází na koleje nějaké předměty. Zastavili jsme a já jej začal honit. Utekl, ale z pavlačového domu začala řvát jeho maminka "ty hajzle, co to tam zase vyvádíš". 🙂 Překážky jsem uklidil a po postavení návěstidla, jsme pokračovali do stanice. Jindy zase u vjezdu do Pardubice Rosice, opět jsme se plížili k červené na návěstidle a nějací malí hajzlíci nám dávali na koleje kamení. Když jsme zastavili, tak utekli, ale nechali u trati bicykly. Parťák fíra mi naznačil, abych jim kola vypustil. Jako v klasickém filmu Slavnosti sněženek. Zkrátka, když jsme odjížděli, tak výrostkům schovaných za terénem jsem naznačil, že ventilky mají v trávě u kol. 🙂
Fronty tenkrát stávali jen důchodci, už jen tak z principu. Potraviny, drogerie byly OK. Sice ne takový výběr jako dnes, ale regály byly plné. Ale asi jak kde. Ve městech to bylo v pohodě. Jediné fronty, které jsem si vystál byly na cyklozboží, to bylo opravdu zoufalé. Šlo koupit jen kolo značky Ukrajina, jako výpomoc od přátel ze Sovětského svazu, ale na tom odmítali jezdit i největší příznivci režimu. A pak jsem potřeboval prodat do bazaru nějakou elektroniku a to také byla nekonečná fronta. Ale jinak, každý člověk měl někde známé a tedy když jsem něco potřeboval, sehnal jsem si vše. I když, pamatuji si, že prý se v Brně stály fronty na barevnou televizi celou noc. Tedy povídalo se. Rodičové chtěli také, já pracoval v Praze a v elektře na Jindřišské ulici jsem si tu Teslu Orava normálně koupil a bez fronty. Ale je fakt, že po invazi po roce 68 to opravdu stálo za nic, obchody byly vymetené a koupit se nedalo nic. Ale to jsem byl 11 letý kluk.
Pokud jsem cyklista "s kloboukem", který jezdí max 15 až 18 km/h, je vše v pořádku. Takový patří výhradně na cyklostezku. Ale pokud jsem mladý a vyježděný a jezdím 25 až 35 km/h, s větrem v zádech nebo z kopce i více, tak jsou klasické cyklostezky hlavně ve městech velmi nebezpečné a volím bezpečnější variantu souběžnou silnici. Důvod? Pomalí cyklisté by nevadili, dají se předjet. Ale rodinky s kočárky a malými dětmi, které jsou jak neřízené střely, navíc celá rodinka chodí roztažená po celé vozovce, to samé i skupiny turistů. Pak pejskaři. Páníček na jedné straně cyklostezky, pejsek na druhé a mezi nimi vodítko. A to mi je už 66 let a na klasickém kole mám stále šlapací rychlost 25 až 30 km/h. A z kopce to samozřejmě spustím mnohem víc. A pak na smíšené cyklostezce opravdu nemáte co pohledávat a máte jet po méně frekventované souběžné silnici.
Žasnu. Opravdu nejlepší psychiatr na tohle je, když takovému "nadšenci" někdo sjedná měsíční výcvik, jako jsme měli my při nástupu na základní vojenskou službu. Plná polní s kamením, kulomet, opičí dráha, atombordel, maska a nejlépe v létě. Na ubikaci trochu šikany, rajóny a další den znovu. A tak celý měsíc. Věřím tomu, že tento kovbojíček toužící být vojákem bude naprosto vyléčený a vojenské povolání nebude chtít ani vidět. Ale pokud mu ta příjmačová drezůra bude dělat dobře, tak mají dalšího schopného vojáka. Jak jednoduché. Ale jen tak mimochodem, za nás, kdy vojna byla povinná se jí každý snažil vyhnout, pokud to šlo. Já už měl domluveno na pět měsíců, že budu na dráze dělat posunovače, ale když mám průmyslovku, že musím na dva roky. To byl ten nejhorší ortel. A tady blbec si bere úvěr na 400 tisíc, aby mohl na vojnu. To je opravdu na psychiatra.
0
Sledujících
0
Sleduje
0
Sledujících
0
Sleduje
Ověřený uživatel
Tento účet je ověřený Seznamem a představuje skutečnou osobu, registrovanou firmu nebo subjekt.
Pokud vlastní prací kdokoli našetří pár set tisíc po mnoha letech, tak by jej ani ve snu nenapadlo tak hloupě "investovat". Ta žena si půjčovala jen desítky tisíc. Tedy asi nějakou stovku tisíc zdědila nebo jinak dostala a zdálo se jí to málo, tak si myslela že si peníze takto namnoží. Tady platí pravidlo nejen v tomto případě, "lacino nabyl, lacino pozbyl" . Kdepak, velké peníze nepatří do rukou lidem, kteří si takové sami neumí prací vydělat. Jinak to vždy dopadne stejně, jen v jiných variacích. Přijít o peníze je smutné, ale svou blbostí se ještě zadlužit? To už je na odebrání občanky. Ale abych nedělal jen chytráka. Krátce po revoluci jsem prohrál pětistovku ve skořápkách. Věřil jsem si, že to dám. Nedal. A byl jsem z toho s výčitkami po zbytek dne. Důležité je "investovat" tolik, aby to byla postradatelná částka a poučit se, že takovou hloupost už nikdy neudělám. A neudělal jsem.